نمي دانم از كجا شروع كنم ولي مي دانم كه قصد دارم تا دل را در سرزمين خوبيها به گردش در آورم و از ياراني بگويم كه حكايت آنان , روايت ماندن ما نيز هست آناني كه حماسه هايشان در هويزه , بستان , فكه , شاخ شميران , سومار , مهران و... ماندگار شد.
آري , سخن از شب حمله , دعا و مناجات , بدنهاي بي سر و سرهاي بي بدن است , سخن از آناني است كه « اروند » در مقابل خروش خونينشان شرمسار و خورشيد از فروغ جاودانه شان خجل مي باشد. مي خواهيم از شلمچه و تربيت پاكش , از شهيد و سرداران شهيد بگوئيم و چه بگوئيم جز اين كه « خوشا به حال آنانكه رفتند » و ما مانده ها آيا لياقت گفتن از آنها را داريم ما در اين ترديد هستيم كه شايد نتوانيم زينبي باشيم برادر را , ولي گاه كه خاطرات آنهااذهان ما را مي ربايد.قلم را بهانه اي مي كنيم تا بانوشتن جملاتي در رثايشان , مرهمي بر سينه مالامال از دردمان باشد و از اين رهگذار مي خواهيم به كربلاي 5 سفر كنيم و از كاروان سرداران شهيدمان بگوئيم كه قافله سالار اين كاروان را بايد ستاره « قمربني هاشم » , سردار شهيد محمد علي شاهمرادي ناميد.
شاهمرادي , همان كه « ترس از مقابلش فرار مي كرد و به سنگرهاي دشمن مي خزيد. » دلاور مردي كه مرگ را به سخره گرفته بوده و مرز حيات ما را « نهراسيدن از مرگ ترسيم كرده است و چه زيبا خود نيز نهراسيد و شهادت را عاشقانه در آغوش كشيد. او غصه رفتن رانمي خورد بلكه تمام غصه او اين بود كه خدايا از جنگيدن نمي ترسم از كشته شدن نمي ترسم از اين نمي ترسم كه جنازه ام بر زمين بماند و اثري از آن باقي نماند فقط خدايا , آيا بعد از مرگم كسي هست راهم را ادامه دهد » و اين بود كه غصه راه ناتمام خويش مي خورد نه غصه خود.

آري , جنگ براي شاهمرادي تولدي ديگري بود و جبهه دانشگاه خودسازي , تا زنده بود در جبهه بود زيرا هميشه مي گفت : « وقتي براي استراحت پيدا مي شود. » اين بودكه در جبهه خط مقدم كه نه , بلكه قلب نيروهاي دشمن جايي بود كه مي شد او را پيدا كرد. او در برابر مشكلات و سختيها هرگز لب به اعتراض نگشود كه خودبهتر گفته است . « ما تاريكيها ودشواريها را برخود پذيرفتيم . تا راه شما روشن بماند. »
آري , شاهمرادي مي خروشيد. غرش الله اكبر او آنچنان كوبنده بود كه نيروهاي دشمن در مقابل او هر نوع اراده اي را از دست مي دادند. او عاشق بسيجي ها بود و به آنها عشق مي ورزيد. بسيجي ها براي شاهمرادي سمبل اخلاص و عمل بودند. مي گفت : اينها « اولين تير را به قلب دشمن مي زنند و اولين تير دشمن به قلب آنها مي خورد. » او خوب انديشيده بود كه جز « باخون ريختن » با پاي درخت اسلام نمي توان آنرا شاداب و سرسبز نموده و شاهمراد در شلمچه ميهمان خدا گشت تا با خون خود درخت اسلام را سرسبز نمايد. شاهمرادي غصه رفتن را نمي خورد بلكه تمام غصه او اين بود كه : خدايا از جنگيدن نمي ترسم , از كشته شدن نمي ترسم , از اين نمي ترسم كه جنازه ام بر زمين بماند واثري از آن باقي نماند , فقط خدايا , آيا بعد از مرگم كسي هست كه راهم را ادامه دهد

از ديگر همسفران قافله شهيدان بايداز مجيد بگوئيم واز مظلوميتش , او كه دلاوريهايش در لشكرهاي 8 زرهي نجف اشرف و 25 كربلا از ياد ياران وهمسنگران نخواهد رفت از آناني بود كه هر جا احساس نياز مي شد حاضر بود و هر جا محورهاي عمليات قفل مي شد باز مجيد بود كه كليد فتح آنجا مي شد. اگر هر كسي را چيزي معرف است , سردار شهيد مجيد كبيرزاده را گمنام و اخلاص معرف است . او از اهل بيت عافيت طلب نبود و گوي دنيا را سه طلاقه كرده بود. و تنها دارايي كه حقوق ماهيانه اش بود را پس از دريافت بين فقرا تقسيم مي كرد. مجيد در حقيقت از آدمهاي آهني جبهه بود. در اكثر عملياتها حضور داشت و در هر عمليات سهم او چند تركش بود.
زمزمه ها و ناله هاي نيمه شب , مجيد پرده از اسرار نهفته اي كه او با خداي خود داشت برمي داشت او وصال دوست را مي خواست و دوست , دوستدار شنيدن بيشتر ناله هاي او , ولي مجيد وقتي به وصال رسيد كه با ارزشترين چيزها , يعني جان شيرين را به دوست هديه نمود.
مجيد كبيرزاده اهل بيت عافيت طلب نبود و گوي دنيا را سه طلاقه كرده بود و تنها دارايي اش كه حقوق ماهيانه اش بود را پس از دريافت بين فقرا تقسيم مي كرد , او در حقيقت از آدم هاي آهني جبهه بود و در هر عمليات سهم او چند تركش بود

كربلاي 5 كربلاي سرداران بود و خيلي ها به آنچه را كه سالها در انتظارش بودند رسيدند . در كربلاي 5 قلب خيلي ها هدف تير دشمن قرار گرفت . سينه خيلي ها بوسيله ميله هاي خورشيدي شكافته شد. پيشاني خيلي برتيرهاي رسام بوسه زد ولي حسرت آهي را به دل دشمن گذاشتند. و از اين مجاهدان في سبيل الله بايد از سردار شهيد اكبر اعتصامي , نام برد .او خود شرح حالش را در دفترچه خاطرات خود ثبت نموده است تاحتي زحمت تهيه زندگي نامه را به ديگران ندهد. او از پيشتازان انقلاب و از طلايه داران ختم غائله كردستان و از پرچمداران جنگ تحميلي بود.او با جنگ به جنوب رفته و تا لحظه شهادتش خانه او سنگري بود كه در جبهه ساخته بود. در ثامن الائمه , طريق القدس , بيت المقدس , رمضان , والفجر يك و دو درخشيد و در خيبر , با فرماندهي گردان خط شكن چهارده معصوم وارد عمل شد و افتخارات بزرگي را به ارمغان آورد. او خود در رابطه باعمليات بدر نوشته است : « فاصله 13 ماهه خيبر تا بدر را در جبهه ماندم در عمليات بدر نيز گردان ما خط شكن بود و من فرمانده اين گردان بودم البته گمان نكنيد اين پستها را ما مقام و رياست مي دانيم , خير , بخاطر تجربه اي كه داريم مسئوليتهايي را قبول مي كنيم . شب اول با دادان 3 شهيد توانستيم عده زيادي از دشمن را بكشيم و بعداز چند روز توانستيم خط را تثبيت نمائيم و پاتك دشمن كاري از پيش نبرد . با پانزده نفر توانستيم 150 نفر از آنها را كشته و 24 نفر را اسير كنيم وقتي اسرا دشمن ما را ديدند نزديك بود سكته كنند و باور نمي كردند 400 نفر در برابر 15 نفر گريخته باشند . اكبر اعتصامي از پيشتازان انقلاب و از طلايه داران ختم غائله كردستان و از پرچمداران جنگ تحميلي بود. او با جنگ به جنوب رفته و تا لحظه شهادتش خانه او سنگري بود كه در جبهه ساخته بود
او قبل از شهادتش نوشته بود تا به حال 565 نفر از دوستانم شهيد ومفقود شده اند ولي من در اين امتحان يا تجديد و يا مردود شده ام و نوشته بود كه اين بار مي خواهم خالص شوم تا خدا مرا بپذيرد و او كه از خالصان بود در كربلاي 5 به پنج تن آل عبا پيوست و خدا او را پذيرفت .
از پذيرفتگان ديگر كربلا 5 بايد از محمدرضاپور اسماعيلي و حماسه هاي ماندگارش نام برد و از فرمانده هان رشيد اسلام شهيدان , احمد موحدي , شكرالله ابراهيمي , غلامعلي سعيدفر , رضا موحدي , اكبر باغستاني , احمد رضا حاج رحيمي , نعمت الله جعفري , سيدحميد داودي , سيدولي الله رضوي زاده , حاج قدمعلي سعيدي , سيداحمد ميركاظمي , حسين صباغ زاده , حسين سعيدي پور و حسين كهرنگيها ياد نمود كه در كربلاي 5 به كربلائيان پيوستند و زيباترين شعر هستي را با عروج ملكوتي خود سرائيدند. اينك در فراقشان نه تنها ياران كه سنگرهاي خاكي و خالي جنوب و غرب نيز داغدار لاله هايي چون اينانند. و ما هرچه بگوئيم و از شهيدان بنويسيم باز قطره اي از ايثار و اخلاص آنها را نمي توانيم توصيف نمائيم جز اينكه بگوئيم : « شهيدان را شهيدان مي شناسند. »

         ما اهل اينجا نيستيم

 . . . بدون هيچ شكي همواره آقاي مهدي عزيز و حميد آقاي سرافراز و علي تجلايي و همه شهداي اين لشكر نظاره گر اعمال ما هستند. بخصوص بر اين لشكر كه مردان بزرگي در آن فداكاري كردند و شهيد شدند. لشكري كه آقاي مهدوي سرافراز و مظلوم در آن خيلي سختي كشيده و براي پيروزي اين لشكر خون‌هاي زيادي ريخته شد.

از آغاز تا بدر لشكردوراني پر از حماسه دارد و بعد از آن دوراني است كه آقاي مهدي شهيد شده و لشكر در وضعيت ديگري قرار گرفت. . .

به خانواده مهدي مراجعه بكنيد واقعاً ببينيد كه مهدي كي بود. عظمت لشكر عاشورا را بايد از ايثار و فداكاري و از خودگذشتگي مهدي برگرفت و در حميد و علي تجلايي و بقيه شهدا خلاصه كرد. واقعاً مهدي يك انسان فوق العاده بزرگي بود من هر روز، روزي نيست.( در محضر خدا دارم صحبت مي‌كنم) كه از چند شهيد بخصوص دو شهيد همواره يادي نبرم يكي از آن شهدا مهدي است و همواره مهدي را در رفتار خودم، در زندگي خودم نظاره گر بر اعمال شخصي خودم و مسئوليتهاي خودم مي‌دانم. و شما بچه‌هاي لشكر عاشورا بدانيد كه اگر آقاي مهدي بر اعمال ناظر هست، ‌برلشكر بيشتر ناظر است، بر اعمال تك تك شماها كه شاكله اين لشكر پرافتخار و پرشهيد را تشكيل داده ايد.

چه مي‌كنيد؟ براي راه آقاي مهدي چه تلاشي مي‌كنيد، براي حفظ عظمت مهدي و حميد و همه شهدايي كه از اين سرزمين پرافتخار شهيد شدند. چه تلاشي داريد مي‌كنيد كه اين تلاش دو صورت دارد، يك تلاش بر مي‌گردد به خودمان كه ماهيتاً چه داريم مي‌كنيم در قلب و رفتار ما چه دارد مي‌گذرد، يكي هم در رابطه با مسئوليتي است كه به ما سپرده شده است، قطعاً اگر خداي ناخواسته ما در راهي و مسيري كه راه و مسير مهدي و شهدا و راه خدا نباشد، قدم برداريم، اولين كسي كه در پيشگاه خداوند سرش زير مي‌شود، آقا مهدي و حميد است. چون شماها، رفتار ماها، باعث مباهات شهداست. باعث مباهات آقا مهدي است، يعني آقا مهدي در محضر خداي متعال اين افتخار را دارد كه اين لشكر جاودانه اثر آقا مهدي ست. اگر خداي ناكرده در بين ماها و بخصوص شماها كه شاكله اين لشكر را شكل داده ايد عملي انجام بشود كه آن عمل خلاف امر خداي متعال باشد، آقا مهدي سر به زير خواهد شد و ناراحت خواهد شد و ما پاسخي نداريم بدهيم و قطعاً بسيار سخت و ناگوار خواهد بود.

اين يك مسئوليت ،كه همواره ماها كه مهدي و مهدي‌ها را و لشكر عاشوراي پر افتخار را در زمان حماسه و ايثار درك كرده ايم متوجه خودمان باشيم چه داريم مي‌كنيم؟

روز را چگونه طي مي‌كنيم، ‌شب را چه شكلي سپري مي‌كنيم و دل‌هاي ما كجاست، ‌حواس ما كجاست؟

در راه كمال و سربلندي چقدر قدم بر مي‌داريم، در راه پيشرفت و نزديك شدن به خداي متعال چقدر تلاش مي‌كنيم و خداي ناكرده راه خسران را چگونه طي مي‌كنيم، اين يكي از موضوعات بسيار مهم و مرتبط هميشگي ما باشهداست وآّقا مهدي باكري همواره بر اين موضوعات نظاره گر است و شكي هم بر اين نيست. اعمال خوب و شايسته شما باعث سرافرازي آقا مهدي است، آقا مهدي را در پيشگاه خداوند سرافراز مي‌كنيد، هرچه عمل شايسته انجام بدهيد، هرچه رشد بكنيد، هر چه قلب‌هايتان بزرگ باشد، هرچه خودتان را به خداي متعال نزديك بكنيد هرچه به سوي نور و كمال به پيش برويد باعث مباهات شهدا هستيد و دست آقا مهدي را پر مي‌كنيد، قدرت شفاعت آقا مهدي را مي‌بريد بالا. كه ان شا الله اميدوارم شماها از آن جنس باشيد.

من لشكر عاشورا را به خوبي خوب مي‌شناسم. من در مسائل دروني آقا مهدي آگاهي زيادي داشتم واز سختي‌هاي آقا مهدي مطلع بودم. مهدي همه چيز برايش فرهم نبود كه فرماندهي بكند، مهدي را مي‌شناسيد همه تان مي‌شناسيد.

 به نقل از جانباز قطع نخاع  حسن غفوری

چندين خاطره در ذهنم باقي مانده كه هيچ وقت فراموش نمي كنم . يكي از آنها اين بود كه يك روز عصر فرمانده تخريب ، نيروهاي واحد را جمع كرد و براي آنها سخنراني كرد و از آنها تعريف و تمجيد كرد و آنها را به خاطر اينكه به جبهه آمده اند و به نداي امام (ره) لبيك گفته اند ستود ولي هيچ كس نمي دانست علت چيست كه اين قدر از آنها تعريف مي كند . شايد نيم ساعت طول كشيد و پس از اينكه سخنراني اش تمام شد نيروها را به صورت يك ستون در آورد و دستور داد كه پشت سر او بروند . همگي پشت سر او حركت كرديم تا به تپه اي رسيديم كه كنارش يك دره بود و پشت آن تپه اصلا قابل رويت نبود . دستور داد يكي يكي پشت تپه برويم و هر كس كه مي رفت به او دستور مي دادكه داخل چادرها برود و به هيچ وجه اجازه نمي داد كه پيش نيروها بروند.  چند نفري رفتند . وقتي از پشت تپه به سمت چادرها مي رفتند ،  سرافكنده و خجل بودند و بعضي ها نيز در حال گريه كردن بودند . همه متعجب بوديم و نمي دانستيم پشت تپه چه مي گذرد. وقتي كه نوبت من رسيد ، فرمانده به من گفت : پوتينهايت را در بياور . پوتينها را در آوردم . دستور داد كه بخواب و پاهايت را بالا كن و در حالي كه اشك در چشمانش حلقه زده بود كاري كرد كه من از خجالت مي خواستم به زمين فرو بروم وآن ، اين بود كه كف پاي بچه ها را مي بوسيد . حال آنكه  خودش يك پايش را از دست داده بود و با اين شرايط به جبهه آمده بود . پس از من هم تعدادي رفتند ولي چند نفري متوجه شدند و نرفتند

بسمه تعالی

درتاريخ 15/9/62 بنده به منطقه اعزام شدم . ده روز در منطقه بودم كه با تشكيل كادر گردان و تحويل نيروها گردان ما تشكيل شد . از بدو تشكيل گردان مانند گذشته ما شروع به آماده سازي نيروها نموديم ، راهپيمائيهاي 20 الي 30 و بعضي وقتها 40 كيلومتريو تمرين رزم شب و آموزش اكميلي سلاح ، جهت نيروهاياز جمله آموزشهايي بود كه ما تا نزديك شدن به عمليات انجام مي داديم . گردان ما در اين مدت در چندين مانور كه با سلاحهاي سنگين و سبك و ميدانهاي مين واقعي انجام مي شد به تنهايي يا همراه گردانهاي ديگر شركت مي كرد . همچنين تبليغات گردان با مسئوليت شهيد علي نمازي با برپايي دعاهاي كميل و توسل و زيارتنامه عاشورا حال و هواي ديگري را در بين گردان ايجاد كرد . زماني كه دعاي كميل خوانده مي شد همه ي نيروهاي گردان با گريه و حتي بعضي با فرياد و تضرع و زاري از خداوند شهادت را طلب مي كردند و در طول اين مدت اگر كسي باعث ناراحتي نيروي ديگري مي شد سريعاً از همديگر حلاليت مي طلبيدند . مثل اينكه اين گردان مي دانست در اين عمليات راه بازگشتي وجود ندارد . خيلي از نيروها را كه مشاهده مي كرديم بيشتر اين مدت شبها نماز شب هايشان ترك نمي شد و از نيمه هاي شب تا نماز صبح گريه مي كردند . و دعا مي خواندند . بعضي شبها كه درمحوطه گردان و در شيارهاي اطراف مي رفتيم و (مشاهده مي كرديم ) كساني همچون شهيد منصور عابديني ، شهيد علي نمازي ، شهيد محمد علي محمدي و.... را مشاهده مي كرديم . حال و هواي ديگري داشتند و مثل اينكه اصلاً حس نمي كردند كسي اطراف آنهاست . و به راز و نياز و استعاذه از درگاه خداوند مشغول بودند . زماني كه سفره وحدت در گردان انداخته مي شد همه ي نيروها جهت شستن ظروف و انداختن آن سفره از همديگر سبقت مي گرفتند و اگر كسي ممانعت مي كرد مي گفتند مي خواهي مرا از فيض و صواب اين هعمل باز داري . در اين گردان پيرمردهايي بودند كه بيش از شصت سال داشته ولي مثل شير در همه رزمها و راهپيمائيها شركت كرده و هيچ گونه خستگي در آنها مشاهدهنشد بچه ها در چادرها كه نشسته بودند با همديگر شوخي مي كردند و مي گفتند كه تو اين بار شهيد مي شوي و هواي ما را در آن دنيا داشته باش . بعضي وقتها فرماندهان گروهانها نيروها را به راهپيمايي مي بردند و خود با نيروها به تنهايي كار مي كردند . بعضي وقتها يكي از گروهانها باني مي شد كه براي بقيه گردان سفره وحدت انداخته و آنها را دعوت كند

بیست روز قبل از عمليات بود كه فرماندهي لشكر چند نفر از فرماندهان گردان و مسئولين محور را سوار بر ميني  بوس كه خود نيز راننده آن بود كرد و از دهلران به طرف جاده اهواز – انديمشك حركت كرد تا آن زمان به ما چيزي گفته نشده بود . و نمي دانستيم عمليات در چه منطقه اي انجام خواهد شد . بعضي ها تصور مي كردند كه ماشين به طرف غرب حركت كرده و بعضي ها از روي شوخي مثل مجيد كبير زاده مي گفتند كه بوي منطقه جنوب را حس مي كنم . و عمليات در منطقه جنوب خواهد بود . ميني بوس كه به جاده اهواز – انديمشك رسيد راه خود را به طرف اهواز كج كرد و همه گفتند عمليات در منطقه جنوب است .

فرماندهي لشكر بدون صحبت با كسي و در رابطه با عمليات ما را به اهواز رساند و از اهواز به طرف خرمشهر ادامه داد ، در بين راه از جاده حدود 100 متري خارج شده و در يك منطقه خلوت براي همگي متا صحبت كرده و اول گفت : صحبتي كه من براي شمامي خواهم بكنم اين است كه اين عمليات را به جز در اين كشور كس ديگري با اطلاع نيست و بايد همگي قول بدهيد كه در اين مورد به كسي حرفي نزنيد بعد از خوردن شام در همان محل ما را به طرف قرارگاه حركت داده و در آنجا ما را نسبت به عمليات آينده و جزيره مجنون توجيه نمودند . و فيلمي كه نيروهاي اطلاعات قرارگاه از جزيره مجنون گرفته بودند براي ما نمايش دادند . و فردا صبح ما را به منطقه عمليات برده و با قايق چند كيلومتر روي آب حركت داده و نسبت به منطقه توجيه نمودند . بعد از آن ما را به منطقه دهلران( محل گردان )باز گردانده ، چند روز قبل از عمليات بود كه به ما دستور داده شد كه گردان ما به همراه گردان 14 معصوم به محل ديگري انتقال داده شود ساعت 3 بعد از ظهر بود كه اتوبوس ها به محل گردان آمده و نيروها كه از قبل آماده شده بودند به ماشينها سوار شده و به طرف منطقه بعدي در 75 كيلومتري اهواز يعني پادگان محرم منتقل شدند .

چند شبي را در آن محل گذراندند و اين شبها و روزها به يادماندني بود . نيروها كه مي دانستند به زمان عمليات نزديك شده اند با حال و هواي ديگري دعا و نيايش مي كردند و گويي در گردان تحول ديگري رخ داده نه شب خواب داشته و نه روز ، بالاخره بعد از 2 تا 3 روزي به ما دستور داده شد كه به طرف منطقه عملياتي حركت كنيم . دوباره نيروها را سوار بر اتوبوس كرده و يك شب را نيز پشت تپه هاي (...اكبر به سر برديم و ما هم كه براي آخرين توجيهات به مقر فرماندهي رفته بوديم ماموريت گردان دوباره به ما ابلاغ شد و ما بين نيروهاي گردان باز گشته و همگي را نسبت به ماموريت گردان توجيه نموديم . بعدازظهر فرداي آن روز بود كه نيروها را به پشت هور برده و در آنجا مستقر نموديم چون در اول قرار بود گردان و همگي با قايق به جزيره انتقال داده شود . ساعت 5 بعد ازظهر بود كه فرماندهي لشكر كليه نيروهاي لشكر را كه در آن منطقه بودند جمع نمود و براي همگي صحبت كرد و گفت : اين راهي كه شما مي خواهيد برويد شهادت است و يا پيروزي و اگر كسي به جز اين فكر مي كند مي تواند از همين جا برگردد . همه نيروها گريه كردند و مثل اينكه همه آرزوي چنين روزي را مي كشيدند و بعد از صحبت فرماندهي لشكر به ما ابلاغ شد كه گردان شما با هلي كوپتر به جزيره منتقل خواهد شد قرار بود كه 2 گردان از لشكر بوسيله قايق به جزيره برده شوند. و بعد از پاكسازي قسمت شمالي جزيره و جاي باز كردن جهت فرود هلي كوپترها به جزيره برديم همه نيروها گردان در نزديكي هلي كوپتر ها انتظار مي كشيدند . عده اي از نيروهاي گردان مشغول راز و نياز و عبادت بودند عده اي همديگر را در آغوش كشيده و از همديگر حلاليت مي طلبيدند ويادم هست كه شهيد محسن رادي يك شيشه عطر همراه داشت كه به بچه ها مي زد و اشك ريزان از آنها مي خواست كه برايش از خداوند طلب شهادت كنند . شهيد علي رضا يعقوبي جانشين گردان دست مرا گرفته بود و مي گفت : .. فضل الله چه زماني نوبي من مي شود . همه ي رفقاي ما شهيد شدند . شهيد علي محمد پاينده براي عده اي از نيروها تفسير نهج البلاغه مي كرد و مي گفت : بچه ها را عاشق شهادت مي كنم . ساعت 12 شب بود كه اطلاع دادند نيروها قسمتي از جزيره را گرفته اندو بايد سريع جهت كمك به آنها هلي كوپتر ها سوار شويد بر هر هلي كوپتر يك دستگاه جيپ 106 به همراه مهمات و 50 نفر نيرو سوار مي شدند . من با عده اي از نيروهاي گروهان يك از گردان سوار بر هلي كوپتر شده و به طرف جزيره حركت نموديم . در بين مسير از هلي كوپتر كه پايين را نگاه مي كرديم مشاهده نموديم كه نيروهاي اطلاعات از قبل مسير هلي كوپتر به جزيره را بوسيله لامپهاي مهتابي باطري دار نشانه گذاري كرده بودند و هلي كوپتر بدون سر در گمي به راحتي به جزيره رسيد به محض فرود هلي كوپتر هنوز منطقه پاكسازي نشده بود و به طرف هلي كوپتر تيراندازي مي شد . ما سريع از هلي كوپتر پياده شده و شروع به پاكسازي منطقه نموديم ( و به طرف جزيره جنوبي حركت نموديم ) و در بين راه ما نيروها را سوار بر ماشينهاي كمپرسي كه از عراقي ها به غنيمت گرفته شده بود كرده و به طرف جزيره جنوبي حركت نموديم . نزديكي هاي صبح بود كه  ما با نيروها ي گردان هاي ديگر الحاق نموده و جهت تصرف بقيه جزيره عمليات را ادامه داديم . ساعت 10 صبح بود كه جزيرهكاملاً از لوث وجود نيروهاي عراقي پاكسازي شده بود و نيروهاي ما به پل جزيره جنوبي رسيدند و در نزديكي پل در يك كانال به استراحت مشغول شده و آماده ماموريت بعدي شدند . آتش عراقيها هر لحظه بر روي جزيره بيشتر و پاتكهاي نيروهاي عراقي وسيعتر مي شد و نيروهاي عراقي قصد داشتند به هر نحو ممكن جزيره مجنون را دوباره پس بگيرند . ساعت5 بعد از ظهر بود كه برادر اكبر انتشاري با موتور پيش ما آمد و مرا همراه خود نزد فرماندهي لشكر و شهيد مهدي باكري برد . فرماندهي لشكر حاج احمد كاظمي فرمودند :ماموريت قبلي گردان منتفي گرديد و شما همراه گردان چهارده معصوم با دو گردان از نيروهاي لشكر عاشورا با تاريك شدن هوا ماموريت داريد كه از پل عبور كرده و با در هم شكستن خط اول دشمن و انهدام نيروهايي كه قصد تصرف جزيره را دارند . به طرف جاده طلائيه ادامه ماموريت داده و با انهدام مقرها و مواضع و ادوات و نيروهاي موجود در منطقه به پل طلائيه رسيده و از خط اول نيز با در هم شكستن خط اول به طرف پل آمده و در آنجا با هم الحاق نمائيد . بعد از ابلاغ ماموريت من سريعاً بين نيروهاي گردان برگشته و كل گردان را به صورت دسته، دسته نسبت به ماموريت جديد توجيه نمودم و هوا تاريك و روشن بود كه هر چهار گردان به طرف منطقه ماموريت واگذار شده حركت نمودند . به محض عبور از پل جزيره و خارج شدن از جزيره با دشمن درگير شديم دشمن كه قصد تصرف جزيره را داشت و در آمادگي كابل بسر مي برد در مقابل نيروهاي ما مقاومت كرده و بالاخره بعد از درگيري خيلي شديدي خط اول مواضع دشمن در هم شكسته شد و نيروهاي گردان به پشت مواضع دشمن رخنه كردند و از پشت نيروهاي دشمن را مورد حمله قرار دادند . دشمن كه از حمله ي نيروهاي گردان مات و مبهوت شده بود و نمي دانست چه كند با دستپاچگي تانك هاي خود را بدون سرنشين به طرف نيروهاي ما رها كرده و سعي مي كرد جلو حركت ما و نزديك شدن نيروهاي ما را به جاده طلائيه كه شاهرگ اصلي دشمن به خط اول بود را بگيرد ولي با دلير مردي نيروهاي چهار گردان دشمن سر در گم و مبهوت چاره اي جز فرار براي خود نمي ديد با نيروهاي شجاعي همچون مهدي حبيب الهي كه چند دستگاه تانك دشمن را با نارنجك منهدم نمودند . بالاخره ساعت 12 شب بود كه به جاده طلائيه رسيديم و اين قدر حكت نيروها سريع بود كه دشمن حتي نتوانست جاده هايي كه به جاده طلائيه منتهي مي شوند را ببندند و زماني كه نيروهاي گردان به جاده  رسيدند . خودروهاي دشمن كه تصورش را هم نمي كردند كه نيروهاي ايراني 60 كيلومتر پشت مواضع آنها نفوذ كنند هنوز در رفت و آمد بودند و اولين خودرويي را كه نيروهاي ما منهدم نمود يك دستگاه اتوبوس ز نيروهاي عراقي بود كه به طرف بصره مي رفتند كه تمام نيروهاي آن كشته شدند چند دستگاه خودروي ديگر از جمله خودروهاي فرماندهي بوسيله نيروهاي گردان منهدم شدند . بعضي از اين خودروها چون سرعت زيادي داشتند با كله زدن به طرف نيروها مي آمدند كه ما مجبور شديم يك تيم به فرمندهي شهيد عليرضا يعقوبي جلوتر از گردان بفرستيم كه قبل از رسيدن ماشينها به نيروهاي گردان خودرو منهدم شود .

نیروهاي چهار گردان به صورت دشتبان در كل منطقه پخش شده و شروع به انهدام مقرها و تجهيزات موجود در منطقه نمودند . و عراقي ها كه هيچ موضع دفاعي در منطقه نداشتند آنهايي كه خواب نبودند فرار را بر قرار ترجيح داده و انهايي هم كه خواتب بودند به وسيله نيروهاي گردان كشته مي شدند . در طول مسير يك پمپ بنزين نيز بوسيله نيروهاي خودي به آتش كشيده شد كه نشانه خوبي براي ما بود انهدام و حركت به طرف پل طلائيهتا ساعت 5/3 الي 4 صبح ادامه داشت . نزديكي پل كه رسيديم منطقه را سكوت فرا گرفته بود . و با تماسي هم كه با فرماندهي لشكر گرفتيم متوجه شديم كه از طرف خطاول نيروهاي لشكر 27 حضرت رسول موفق به شكستن خط اول دشمن نشده اند . نيروهاي گردان كه  حدود 30 الي 40 كيلومتري راه آمده بودند و آن هم در طول مسير هميشهبا دشمن درگير بودند . بسيار خسته شده بودند و 3 شب بود كه خواب نرفته بودند . بنده كه اين سكوت موجود در منطقه مشكوك مي ديدم . فرمانده يكي از گروهانها به نام محمد علي محمدي را به همراه يك دسته از نيروهاي گروهانش به يك مقري كه سمت چپ ما بود فرستادم و گفتم كه برو ببين چه خبر است و چند آرپي جي به طرف آن مقر شليك كن و با شليك اولين گلوله آرپي جي ، چنان دشمن آتش را به طرف نيروهاي ما روانه كرد كه تصورشرا هم نمي شد بكنيمنطقه مثل جهنم شده بود . و دشمن كه تصميم داشت نيروهاي ما را به محاصره خود در آورد . و همگي را قتل عام كند از قبل آماده شده بود و چند گردان را در اطراف اين پل مستقر نموده بود . و يك سرپل بسيار محكم بوجود آورده بود . بنابراين چون من مي ديدم كه نيروهاي ما محلي را جهت پدافند ندارند به نيروها دستور دادم با تمام توان به مواضع دشمن حمله ور شده و آنها را منهدم نمايند . نيروها با وجود آن خستگي در طول مسير قهرمانانه و شجاعانه مواضع اوليه دشمن را در هم شكسته و با نفوذ به مواضع دشمن با نيروهاي عراقي درگيري تن به تن پيش آمد . جا دارد از قهرماناني همچون شهيد عليرضا يعقوبي كه بي پروا به نيروهاي عراقي حمله كرد و در جلو نيروهاي گردان چند تن از نيروهاي عراقي را كشته و خود را به نزديكي پل رساند كه با اصابت يك گلوله به قلبش به درجه شهادت نائل آمد و هم چنين شهدايي همچون شهيد علي محمد پاينده ، شهيد علي نمازي ، شهيد معطري كه دلاورانه نيروهاي عراقي را كشتند و تجهيزات نظامي آنها را عليه خودشان به كار گرفتند.ياد كنيم . بالاخره با رشادتها و شجاعتهاي نيروهاي گردان به پل رسيديم به آن طرف پل حركت نموده ، قصد ما تصرف سرپلي يا مقري در آن طرف پل بود كه بتوانيم در انجا نيروها را مستقر نموده و در مقابل نيرئوهاي عراقي مقاومت نمائيم . آن طرف پل يكي از كاسكاورهاي عراقي با تيربارش به طرف نيروهاي ما شليك نمود كه با گلوله هاي كه شهيد علي ماندگاران به طرف آن شليك كرد منهدم شد . به دستور فرماندهي محترم لشكر به طرف سمت چپ حركت نموديم . و 300 متر سمت  چپ به يك پل ديگر رسيديم كه در آن محل يكي از نيروهاي عراقي كه در چند قدمي من بود به طرف ما شليك كرد كه بي سيم چي ما كه در عمليات والفجر 4 نيز زخمي شده بود از ناحيه پا 3 گلوله به پايش اصابت كرد و ديگر ادامه عمليات براي او مقدور نشد و در همان محل به درجه رفيع شهادت نائل آمد . من كه با صد نفر از نيروهاي گردان به آن طرف پل رفته قصد داشتم به مقري كه يك كيلومتر از پل فاصله داشت رسيده و آن محل را جهت دفاع به تصرف خودمان درآورم . متأسفانه هوا روشن شد و نيروهاي عراقي كه از 3 طرف بر ما تسلط و ديد داشتند به طرف ما شليك كردن و با وجود تلفات زيادي كه از ما گرفتنذد ما نتوانستيم 500 متر به طرف آن مقر پيشروي كنيم ولي نيروهاي عراقي از همه طرف ما را محاصره كرده و تعداد زيادي از ما را به شهادت رساندند . و در اين پيشروي 500 متري از حماسه هاي شهيداني ياد مي كنيم همچون صمد همتي ها كه با وجود اينكه چندين تير به بدنش اصابت كرده بود با آرپي جي كه در دست داشت به طرف عراقي ها شليك مي كرد . كه يك گلوله به پيشانيش اصابت نموده و شهيد شد . و يا علي محمد پاينده با وجود انكه فشنگهايش تمام شده بود و يكي دو گلوله همبه بدنش اصابت نموده بود دركنار جاده و هور حركت مي كرد و درهمان حال مشت اش را پر نموده و فرياد مي زد هيهات من الذله و با يك گلوله كه به سرش اصابت نمود همانطور با مشت بسته كنار آب افتاده و امواج خون او را به هور مي برد .

درگيري خيلي شديد شد و چه از ما و چه از عراقي ها عده زيادي كشته شدند و نيز يك تير به زانوي پاي چپ من اصابت كرد و ديگر نتوانستم حركت كنم و هر لحظه محاصره عراقي ها تنگ تر مي شد و حدود ساعت 10 صبح بود كه ما كاملا به محاصره عراقي ها درآمده بوديم و عراقي ها هر لحظهبه ما نزديكتر مي شدند من ديگر توانايي حركت نداشتم و مهمات بچه ها هم تمام شده بود ديگر هيچ عملي نمي توانستيم انجام دهيم . و حدود ساعت 12 ظهر بود كه عراقي ها ما را به اسارت خود در اوردند اول تصميم داشتند كه ما را بكشند ولي يكي از فرماندهان انان نگذاشت و ما را به محل مقر تيپكه قرار بود بگيريم بردند و در سنگر انداختند تا ساعت 4 بعد از ظهر انجا افتاده بوديم و من كه خون زيادياز پايم رفته بود ديگر بي حال شده بودم . يكي از عراقي ها چپه ي خودش را به من داد . مرا داخل ايفائي انداختند و به مقر سپاه سوم عراقي بردند . ودر آنجا ما را به داخل زيرزميني انداختند و ليستي در دست يك نيروي عراقي بود كه اسم من و چند نفر از فرماندهان لشكر در ان بود و نام هاي ما را سوال كردند كه من مجبور شدم نام خود را تغيير دهم .

اولين روز در بيمارستان

حدود ساعت 10 صبح بود كه به بيمارستان رسيديم . پرستاران عراقي و يك دكترجهت پانسمان برادران در بيمارستان بودند . با مشاهده ما هر يك به طرف يكي از ما مي آمد و با فحش و فضاحت تمام كه ما متوجه نمي شديم به ما حمله ور شدند . يكي از پرستاران به طرف من آمد جاي تير را نگاهي كرد و رفت وسايل بخيه را آورد و بدون بي هوشي مرا شروع به بخيه پاي من كرد . كه درست زير زانوي من بود . زماني كه پايم را بخيه مي كرد من احساس كردم كه چون گوشتهاي پاي من جمع شده بو قادر به باز كردن پايم نيستم . وقتي سعي كردم پايم را راست كنم تمام بخيه ها پاره شد و دوباره شروع به خونريزي كرد و يك ساعت بعد تقريباً بي حال شده بودم و هيچ كس ديگر غير از تعداد زياديمجروح در آن اتاق نبود . در همان موقع يك پرستار ديگر وارد اتاق شد وقتي كه ديد از پايم خون مي آيد به طرفم آمد عكس كوچكي از امام كه در جيبش بود را درآورد و بوسيد و سپس پايم را پانسمان كرد و مقداري هم به عربي به پرستار قبلي توهين كرد كه چرا به مجروحين نرسيده است .

در آن شب ناله ي برادران فضاي بيمارستان را پر كرده بود و دكتر شيفت آن شب هر گهگاهي به تلافي گلوله توپ ها يا خمپاره هايي كه رزمندگان اسلام به بصره شليك مي كردند مي آمد و مجروحين را زير مشت و لگد مي گرفت در طول همان شب 4 نفر از مجروحين به درجه شهادت رسيده بودند ساعت 7 صبح بود كه دوباره ما را به داخل ايفا انداختند و به همان �

كتاب حاضر سرگذشت‌نامه شهید سپهبد علی صیاد شیرازی فرمانده نیروی زمینی ارتش می‌باشد كه در 5 بخش ارائه شده است...

 »بخش اول (از کودکی تا پیروزی انقلاب اسلامی)

» فصل‌ اول‌

» فصل دوم

» فصل سوم

» فصل‌ چهارم‌

          چند سطري با طلائيه به بهانه ديداري ازاين سرزمين خونين

طلائيه، سلام

سلام برسربداران بي سرت،برسروقامتان آزاده ات،برشب زنده داران مجاهدت،برعاشقان شهادتت،برپاسداران حقيقتت.

سلام بر«تربت»پاكت كه باخون شهيدان وضوگرفته است وبااشك ديده رزمندگان غسل نموده است.

 سلام برآسمان پر ستاره ات و سلام برستاره هايي كه در«دل زمين تو»مي درخشند.سلام برپلاكها يي كه اكنون بر«گردن تپه هاي كوچك تو»آويزان است ،بريشاني بند هايي كه اكنون «برپيشاني تو»نقش بسته اند ،برچفيه هايي كه «كفن»خيليها شدند وسلام بروجب به وجب خاك تووبرآنجايي كه قطره اي ازخون«فرزندان گمنام خميني(ره)»فرو ريخته است.

طلائيه،باتو چه بگويم؟ازكجا بگويم وازكجاشروع كنم:

اي نور،اي آغشته به خون ،اي شعور،اي وادي عشاق!تورايحه معطرگلهاي محمدي را مي دهي،توقطعه ايي از بهشت در سرزمين«آلاله هاي خونيني »تو«مفتاح الجنه»خيليها،و«معراج السعادة»بسياري بودي،تو عروج غم انگيز بسياري را  در«سرخترين» غروب هاشاهد بوده اي ونماز خاضعانه بسياري راكه به «سجود» دائمي ختم شد وزيارت عاشورايي كه با دو«ركعت نماز» وصال هميشگي يافت.

طلائيه!

بعد از مدتها كه به ديدارت آمدم باورم نمي شد اين قدر ساكت و خاموش باشي،آخر تو فرياد خروشان را شاهد بودي .تودُرگرانبهايي چون«همت»رادر خويش جاي داده اي،پس همنوا با«همت»فرياد بزن «كربلا رفتن خون مي خواهد»همان طوري كه اوبا اهداي خونش به كربلا رفت.توحتماً مي داني اين مرد آسماني درآخرين لحظات چه زمزمه هايي برلب داشت. بخوبي مي داني آخرين ناله هاي بسيجيان گردانهاي خط شكن «چهارده معصوم »و«دوطفلان مسلم»چه بود؟توحتماً آخرين ثانيه هاي حيات دنيوي بسياري از فرزندان اين آب وخاك رابه ياد داري،پس چراخاموشي؟فرياد بر آور وبگو كه برهمه آن «خوبان »چه گذشت ؟

اي مشهد شهداي ايران اسلامي:

من دركنار استخوانهاي مقدس بسيجيان وپاسداران شهيدي كه چندين سال است با توهم آغوش شده اند،قرآنهايي راديدم كه باتيرهاي متجاوزان سوراخ شده بود،سجاده هايي را ديدم كه بوي خون مي داد ،تسبيحي را ديدم كه هنوز زير انگشتان دستهايي آويزان بود ،من كارت شناسايي عزيزي راديدم كه16ساله بودن صاحبش را نشان مي داد.

طلائيه!

توفردا بايد برهمه اينها گواهي بدهي وبراين همه مظلوميت شهادت. توفردا بايد گواهي بدهي 13سال انتظار يعني چه؟بايد گواهي بدهي زنده به گور شدن چه معنايي دارد؟

طلائيه!

اكنون كه اين جملات را مي نويسم شاهد بازگشت دوباره عده اي  از رزمندگان در سرزمين تو هستم ومي دانم كه تو از اين بازگشت برخويش مي بالي وبرحضور قدوم آنان بر خويشتن افتخار مي كني واشك شوق بر ديدگان داري؟توبارديگر شاهد زمزمه هاي نيمه شب عده اي از رزمندگان هستي كه درجستجوي ياران خويش به تفحص مشغولند.

اي رازدار عشاق!

يك روز بيشتر با تونبودم ولي همان يك روز با تمام عمر گذشته ام برابري مي كند وخاطرات اين روز هرگز

ازذهنم بيرون نخواهد رفت.اگرچه مجبورم تورا ترك كنم ولي هرگز لحظه،لحظه در كنار توبودن را وهرگز«معراج شهدايت»،«سه راهي شهادتت»،«پروازگاه همتت»رافراموش نخواهم كرد.

طلائيه:

جدايي اگر چه تلخ است اما هر«پاياني»،«آغازي»دوباره است بر«تولدي ديگر وديداري مجدد»پس غروب غم انگيزت را وداع مي گويم وتو را با شهداي در خاك خفته ات تنها مي گذارم و به خدايت مي سپارم.

خداحافظ طلائيه. بدرود.

موسی به تمام ورق های از هم جدا شده ی كتابش نگاه كرد.

اگر جنگ نبودخیلی راحت به كلاس پنجم می رفت.

تمام مدت تابستان روی كتاب های حساب و علوم كار كرده بود . دلش می خواست در كلاس پنجم از این دو درس ضعیف نباشد . موسی ، مدادش را كه روی حصیر كف اتاق شان بود ، برداشت و روی طاقچه گذاشت . بعد نگاهش به عكس پدرش افتاد و حرف های دیشب او را به یاد آورد :